آئین مستان

صحنه ی درد و ملال است اینجا

خون سادات حلال است اینجا

دل جبرئیل امین می سوزد

خانه ی کیست چنین می سوزد

دل شب کوچه پر از دود شده

کوچه از دود مه آلود شده

بین کوچه چه مگر رخ داده

پیرمردی روی خاک افتاده

شاید او پیر حقایق باشد

نکند حضرت صادق باشد

نه عبایی نه ردایی دارد

کاش عمامه به سر بگذارد

سر سجاده وی را آزردند

بکشیدند به خاکش بردند

به دلش لَخت شراره ها را

او پیاده است سواره ها را

هر زمان خورد زمین مادر گفت

بین کوچه شه دین مادر گفت

تا از آن کوچه به آن کوچه رسید

مقتل مادر خود را چو دید

یاد غصب فدک افتاده دلش

آتش افتاد به گُر یاد دلش

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

بازم مدینه دلم حزینه / یه آه جان سوز از ته سینه

بازم یه خونه آتیش گرفته / آخه مدینه رسمش همینه

باز در سوخته، دیوار سوخته / عبای سوخته، دستار سوخته

فقط می بینم میون سینَم / خالی جای مسمار سوخته

دوباره آتیش غمُ غصه به جونم افتاد / داد غمی که حتی یک لحظه نمیره از یاد

کاشکی عدو با ضرب لگد هاش پهلوم می شکست / ولی با طعنه به مادرم ناسزا نمی داد

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

سالم پهلو، سالم زانو / نشده زخمی گوشه ی ابرو

منو کشوندن تو کوچه اما / قنفذ نیومد، سالم بازو

داغ مدینه است بلای جونم / سیلی نخورده خانم خونم

نگفت برا من تابوت درست کن / نگفت بعیده زنده بمونم

خدا میدونه چی میگذره تو دل شکستم / من سینه ام از این دنیا، بار سفر بسته ام

من به یاد مصیبت عمه زینب انداخت / رد طنابی که مونده روی دستای خسته ام

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

با چشای تر مثل کبوتر / میزنم از درد هر لحظه پر پر

مسموم زهرم تشنه ی آبم / زمزمه دارم غریب مادر

دیگه رسیده لحظه آخر / روضه می خونم با دل مظطر

روضه ی حنجر، نیزه خنجر / قتل برادر کنار خواهر

همه می دیدن جدم رمق توی پیکرش نیست / کسی به غیر از گرگ بیابون دور ورش نیست

گرد و غباری بلند شد عمامه از سر افتاد / کمی گذشتُ دیدم بدن هست،ولی سرش نیست

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

مادر بیا به دادم برس

آتش زده شد ای دل بر خانه ی من / شد همچو سرای فاطمه کاشانه ی من

از بس که در این مدینه غربت غوطه ور است / جایی نرسد نوای غریبانه ی من

دست بسته میان کوچه روان / پا برهنه دلم پر از غم فغان

پیر خسته شکستگی من عیان    وااای

گرچه بیمار پیر قد خمیده ام / کوچه ها را شبانه من دویده ام

در مدینه چه ها که من کشیده ام   وااای

مادر بیا به دادم برس

از موی سپید من ندارن شرم حیا / این دشمن دین مرا برد آخر به کجا

در آتش دود، خانه ی خود می شنوم / آوای حزین گریه های فاطمه را

همچو حیدر کشان کشان به سوی غم / همچو زهرا میان دود آتشم

ای مدینه ببین دوباره این ستم   وااای

دست پایم تهی ز قدرت توان / پیر مردم مرا نبر دوان دوان

خاطرات علی دوباره شد عیان    وااای

مادر بیا به دادم برس

از آتش غم نوای زهرا می شنوم / گویا که فشار میخ در را می شنوم

از کوچه و از طناب بر دسته بسته شده / فریاد غم علی تنها می شنوم

یاد یاس کبود یاس پرپرم / یاد تنهایی عزای حیدرم

یاد آن قامت کمان مادرم   وااای

یاد آن دست بازوی شکسته ام / یاد درد علی دست بسته ام

یاد آن زینب منون خسته ام   وااای

مادر بیا به دادم برس

کوچه تنگو دل سنگ ،  مادر به چادر می زنه چنگ

ترو خدا نزن نزن دلم رو از جا نکن نزن

می ریزه خون از دهن نزن براش بمیره حسن نزن

غیرت چیه حیا چیه این چه می دونه دین چیه خدا چیه

معنیه زن زدن تو کوچه ها چیه

راه و نبند برو کنار این کوچه ی ماست دستتو پایین بیار

داد می زنم بابام بیاد با ذوالفقار داد وهوار

کوچه تنگو دل سنگ ،  مادر به چادر می زنه چنگ

ار کوچمون برو برو  دیگه نبینم تورو تورو

نزن برای فدک کتک لگد نزن مادرو برو برو

مثل یه مرد ایستاده ام درسته بچه ام ولی حیدر زاده ام

من پسر بزرگ خونواده ام

خونم به جوش سینم سپر صداتو واسه مادرم بالا نبر

دستات و مشت کردی و بردی روی سر،بیاپدر

دستت سیا بسه بسه کی گفت حسن بی کسه بسه

چاره ای نیست میزنم صدا الان بابام میرسه بسه

مادر میگه خصوصیه نگی به بابات قضیه ناموسیه

از چیزی که یادگار عروسیه

مادر دیگه تاب نداره نامرد نخواست صورت سالم بزاره

یا لااقل انگشتر در بیاره

کوچه تنگو دل سنگ ،  مادر به چادر می زنه چنگ

مادر میگه خصوصیه نگی به بابات قضیه ناموسیه

از چیزی که یادگار عروسیه

مادر من جونم به فدات خون پاک کن از کنج لبات

قول یا تو کوچه نیای یا دیگه منو نیار همرات

غروب و غم هوای بقیع / غروب مدینه شبای بقیع

گرفته دلم برای بقیع / برای غم غصه های بقیع

از این همه غربت خدا چه کنم / از این همه غربت خدا چه کنم

 بیچاره کبوترای بقیع / تو حسرتِ گنبد طلای بقیع

کجا بپرن کجای بقیع / که جایی ندارن به جای بقیع

از این همه غربت خدا چه کنم / از این همه غربت خدا چه کنم

چشمام دریای خون / قبرا بی سایه بون

اشکام مثل بارون می باره

جز خاک چی می بینی / رو خاک ها می شینی

از این غم سنگینی همواره

آی مدینه آقام حرم نداره نداره نداره

بیاید تو بقیع قدم بزنیم / ایشاالله همین جا حرم بزنیم

هوای غم و بهم بزنیم / قدم توی باب الکرم بزنیم

کنار مزار امام حسن / کنار مزار امام حسن

ترانه دل نوای حسن / ضریحی بسازیم برای حسن

بیاید همه برای حسین / بریم همه پایین پای حسن

به دور ضریح زیر بام حسن / به دور ضریح زیر بام حسن

هر چی دارم آقا / کار بارم آقا

قلب زارم آقا نذر تو

من به پات افتادم / پرواز دادی یادم

خونه ام خانوادام نذر تو

آی مدینه آقام حرم نداره نداره نداره

دوباره ما میسازیم با اشك و سوز سینه

یك حــــرم قشنگی تو بـقـیـع مـدیـنـه

گلدسته و مناره تا سیم دل بشه وصل

اونجا مدد مـیـگیـریم از مــادر ابالـفـضـل

با دلای دیـوونه سر به جـنــون می زاریم

خشتِ طلا و نقره با دل و جون می یاریم

بقیعُ باز میسازیم با قلب و روح بی تـاب

از اولش قشنگتر به عـشــق روی اربــاب

وقتی میاد آقامون به انتقام مادر

می کشه دشمن ها رو با ذوالفقار حیدر